De twee kanten van labels

Onze maatschappij heeft er nogal een handje van om overal een stempel op te plakken en alles en iedereen te labelen. Ik ben het hier to-taal niet mee eens. Het is niet altijd onzinnig, maar in sommige gevallen wel. Ik zal wel uitleggen waarom.

Ten eerste is het in een aantal gevallen onnodig. Ik ben depressief, en of ik er nou open over zou zijn of niet; ik zou met een stempel op mijn voorhoofd lopen. Er zou ‘depressief’ op staan. Ja, ik ben ziek. Ik kan er niet (meer) omheen draaien. Ik heb de diagnose gekregen, wat heel intens is, voor mij en mijn omgeving. Andere mensen die ziek zijn, zullen hetzelfde ervaren. Die labels zijn voorkomen achterlijk. Nu is het ook zo dat ik wel open ben over mijn depressie, maar dat kwam voornamelijk omdat ik er klaar mee was om de echte Sam te verbergen. Wat dat betreft ben ik lichtelijk hypocriet aangezien ik zelf labels veroorzaakte met het beginnen van mijn blog. Then again, de labels bestonden allang voor ik depressief werd en dat fenomeen gaat al te lang rond. Dit gebeurt al eeuwen en vroeger werden mensen er zelfs voor geëxecuteerd, simpelweg omdat zij anders waren.

Ik vind bovendien dat niemand zich hoeft te verantwoorden voor hoe, wie of wat een persoon is. Dit houdt simpel gezegd in dat je mag zijn wie je mag zijn: Be and let be. Ik zal dit even relativeren door middel van een voorbeeld: seksuele geaardheid. Er is natuurlijk al jaren een discussie om het zijn van homo, lesbisch, transgender, queer of welke geaardheid die niet heteroseksueel is. Tegenwoordig wordt het in de meeste gevallen wel geaccepteerd – zeker niet altijd, tot mijn spijt. Maar toch voelt men de behoefte om iedereen te verplichten om uit de kast te komen. Ik kan niet begrijpen, waarom iemand zich zou moeten verantwoorden voor zijn of haar geaardheid. Het zou niet zo moeten en mogen zijn, dat iemand thuiskomt, doodzenuwachtig, simpelweg omdat diegene gaat vertellen dat hij ‘anders’ is. Nee, je bent niet anders. In mijn ogen zou het doodnormaal moeten zijn als iemand thuiskomt, met iemand van hetzelfde geslacht en zegt “Dit is mijn vriend(in).” Er zou niet eens meer raar opgekeken mogen worden en gevraagd mogen worden “Ben jij gay dan?” Dit geldt uiteraard niet alleen voor homoseksuelen en anders geaarde mensen, maar voor ieder label.

Ik weet ook dat labels ergens fijn kunnen zijn. Toen ik mijn diagnose kreeg, was ik ergens opgelucht. Ik wist eindelijk waarom ik me zo voelde, zo rot en zo ongelukkig. Uiteraard wist ik zelf echt wel dat ik depressief was, destijds. De bevestiging was echter toch wel fijn, maar daarna kwam toch weer dat nare gevoel op: ik wil niet depressief zijn, omdat ik anders ben. Ik zal niet altijd geaccepteerd worden en men zal soms raar naar mij kijken. Ook al worden de meeste dingen steeds meer geaccepteerd, het fenomeen van labels en stempelen moet verminderd worden. Iedereen die een label heeft, voelt zich ongemakkelijker dan voorheen.

Laat iedereen zijn, wie hij of zij is, voor hun en voor jezelf.